مهمون ناخونده

لبخندِ تو سفری در همیشگیِ رنگ است وقتی‌كه صبح آبیِ تابستان شكل نگاه تو را دارد در هوای شرجی چشمانت رسیده ام دلم لک زده برای بوسیدنت زودتر مرا بچین و به تابستان داغ تنت مهمان کن... ! ...

خانه ایی که تو در آن قدم می زدی ... نفس می کشیدی لبخند می زدی غم چه می دانست چیست؟ تاریکی را از کجا می شناخت ؟!! شب را چگونه درک میکرد ؟! تو خودت آفتاب بودی و ماه تمام پیامبری بودی با رسالت عشق تا آرزوهایم را با دست های سبز دعایت به آستان اجابت برسانی تا تو را داشتم جهانم بهشت بود پدر ... همه چیز تمام بود نمیدانم چه شد درخت نارنج، داخل حیاط... مادرم روی تخت، پدرم کنارش،،، --در قاب! بغضی به مهمانی گلویم آمده است در این میان یک چیز کم است، -- تو!!! کاش میان این خانه، --قدم می‌زدی!...